De kleinere beelden lijken dwergen en dwazen met zotskappen te verbeelden, of wonderlijke fabelmensjes met varkensneuzen of met spitse oren als van een dier.
Een beeld van Florin is aanvankelijk gemaakt van klei, maar de kunstenares giet het vervolgens in andere materialen: polyester, aluminium of brons. De specifieke kleuren van de beelden versterken het vervreemdende uiterlijk van de personages; Maen Florin schildert ze in lichtblauw, mintgroen, roze, lichtbruin. De basale vorm geeft de figuren het karakter van een geknede golem, die tot leven moet worden geroepen.
Bij nadere beschouwing vertonen alle figuren gelaatstrekken en emoties die een groot isolement doen vermoeden. Hun ogen zijn gesloten of hun blik is dusdanig naar binnen gericht dat er geen wezenlijk contact wordt gemaakt met de toeschouwer. Sommige figuurtjes dragen een masker, een gesloten bril of ze zijn geblinddoekt. Door hun wat gelaten houding, die versterkt wordt door een naar de grond gerichte blik en hun geïsoleerde plaats in de ruimte, verraden ze een sfeer van eenzaamheid en de onmogelijkheid tot contact.
In 1985 kwam Maen Florin voor het eerst naar buiten met haar beeldhouwwerk. Drie jaar later kwam er een overzichtstentoonstelling van haar werk in het Internationaal Cultureel Centrum in Antwerpen die in de catalogus werd ingeleid door Jan Hoet. In 1990 wordt Florin geselecteerd voor een uitwisselingstentoonstelling Antwerpen-Haarlem, waarna een beeld van haar een plaats krijgt in het oude centrum in Haarlem, op het Nieuwe Kerksplein. Hierna volgen meer tentoonstellingen in binnen- en buitenland en worden er verschillende beelden aangekocht door gemeenten en instellingen om geplaatst te worden in de openbare ruimte.
Maen Florin studeerde aan de Academie in Antwerpen en aan de Sint-Lucas Academie in Gent. Momenteel doceert ze beeldhouwen aan de Academie voor Beeldende